Qeybət Böyük günahlardan hesab olunan dilin ziyanverici bəlalarından biri də qeybətdir. Qeybət başqasının arxasınca deyilən pis və xoşagəlməz sözə deyilir. Ümumi tərif kimi hesab olunan bu ifadə qeybətin növlərinə-böhtana, töhmətə, ifk(«Mən la yəhzuruhul-fəqih» IV c, səh.4; «Əmaliye-Səduq» səh.345.), söyüş və aşkar eybləri söyləməyə şamil edilir, halbuki bunlardan hər birinin özünəməxsus tərifi olub şəriət nəzərindən xüsusi hökmə malikdir. Onların hamısı qeybət hesab olunmur. Qeybət sözünün lüğəvi mənası ümumi xarakter daşıyır və bəzən hədislərdə də belə olur.(«Müstədrəkül-vəsail» II c, səh.108; «Biharül-ənvar» (Beyrut çapı XXXII c, səh.226); «Qürər»in fəslə görə mündəricatı (səh.168, №1607) burada bu hədis həzrəti-Əli (ə)-dən də nəql olunmuşdur.)