Cümə axşamı, 2024-04-25, 4:06 AM
Allahın Peyğəmbəri (s): «Zirəklərin ən zirəyi günahlardan çəkinmək, axmaqların ən axmağı isə günah işlər görməkdir»
Main » Files » İslam » Cəfəri məktəbinin əsasları

PEŞAVER gecələri: İranlıların Hulefa Zamanında Şiə Olmalarının Səbəbi
2012-11-02, 7:59 AM
PEŞAVER gecələri: İranlıların Hulefa Zamanında Şiə Olmalarının Səbəbi




İKİNCİ İCLAS


Amma "Şiə məzhəbi siyasi bir məzhəbdir, Atəşpərəst İranlılar siyasətdə Ərəblərin sultası və səltənətindən qaçmaq üçün onu qəbul etmişlerdir"‌ sözünüzə gəlincə; təvəccöh və diqqət yetirməksiniz atalarınıza uyğun gələrək onların səhv sözlərini bəyan etdiniz. Çünki əvvəldən Şiənin İslami bir məzhəb olduğunu və Xatəmul- Ənbiya (s.a.a)ın Allahın əmriylə ümmətin önünə buraxdığı bir yol olduğunu sabit etdik. Biz O Həzrətin əmrinə görə Əməril- Möminin Hz. Əli və tərtəmiz Əhli Beytine(selamullahı əleyhim ecmain) yatarıq, bizə verilən düstura uyğun əməl edirik və özümüzü haqq bildiyimizdən naci ( qurtuluşa çatan) olduğumuza inanırıq.

Rəsulullah (s.a.a)ın ən kiçik bir düsturu olmadan Sakife sui-qəsdini təşkil edənlər siyasətçi kəslər idi; Hz. Peyğəmbərin (s. a. a) düsturu lazımınca hər şeydən tərtəmiz Əhli Beytə uyğun gələn kəslər deyildi. Çünki Əhli Beytə uyğun gəlmək üçün O Həzrətin şəxsən özündən düsturlar vardır və sizin etibarlı kitablarınızda da zikr olunmuşdur. Amma Sakife və Sakife əhlinə uyğun gəlmək barəsində qətiliklə heç bir düstur ( O Həzrət tərəfindən) sadır ola bilməmişdir.

İranlıların, Əməril- Möminin Əli və mutahhar Əhli Beytinin vəlayət mövqelərinə təvəccöh etmələrinə gəlincə, Əhli Sünnədən olan bəylər, inad və fanatizm üzrə və ya düşünmədən və heç bir təhqiqdə olmadan halefen an sələf (keçmiş atalarının adətinə uyğun gələrək) hökm vermişlər.

Beləcə Əhli Sünnələ davranış edən və (yalnız) onların kitablarına baxan digər yazarlar da səhvə qapılmışlar. Belə məşhur bir ata sözü vardır: "Tək başlarına hakimin yanına gedib sevinclə döndüler."‌ Bunlar İranlıların, siyasət gərəyi haqq olan Şiə məzhəbini seçdiklərini sanmışlar.

Həqiqətən İranlıların Əməril- Möminin Əliyə və O Həzrətin Əhli Beytinə olan maraq və sevgilərinin əsl səbəbini,  adət və fanatizmdən uzaq dayanaraq öyrənmək istəməmişlər və ya dərin bir şəkildə düşünüb diqqət yetirməmişlər. Əgər birazca düşünüb diqqət yetirsəydilər; həqiqətə tez çatardılar; əgər bir kimsə və ya bir cəmiyyət bir işi siyasət gərəyi etmiş olsa, o iş keçicidir; nəticə  götürüb hədəfə çatdıqdan sonra gəldikləri eyni yoldan geri dönərlər; artıq min il o əqidə üzərində sabit qalmaz və o yol uğruda canlarını verməz, Şiə bayrağını qanlarıyla qorumaz və "la ilahə illəllah Məhəmmədin Resulullah"‌dan sonra "Aliyyen veliyyullah"‌ sözünü söyləyərək fəxr etməzlər.

İndi bəylərin icazəsiylə tarixin işıqlığa qovuşması üçün, onların siyasət zərurəti özlərini Şiə göstərmədiklərini, həqiqət, dəlil, burhan və ürəkdən qaynaqlanan sevgi üzrə haqq olan Şiə məzhəbini seçib qəbul etdiklərini bilməniz üçün, bütün millətlər arasında İranlıların Hz. Əliyə və mutahhar Əhli Beytinə olan sevgilərinin əsl səbəbini qısaca hüzurunuza ifadə edirəm:

Əvvəla İranlıların ağıl və zəkaları; cəhalət,  adət və fanatizmin onlara mane olmamasını, eyni zamanda haqq və həqiqəti tez idrak edib canı könüllə onu qəbul etmələrini lazımlı bilmişdir. Necə ki Müsəlman Ərəblərin əliylə İranın fəth edilməsindən sonra Müsəlmanların onlara tanışları tam bir azadlıqla müqəddəs İslam dinini qəbul etmələrində heç bir icbar və məcbur etmə olmadan Müsəlmanlarla davranış edər etməz dəqiq bir araşdırma ilə İslamın haqq olduğunu anlayıb  neçə min illik atəş perestlik və Mecusiyet dininin batil olduğunu yoxlayaraq tam bir istəklə, iki tanrıya (Ehrimen və Yezdan) olan inancdan üz çevirib İslam dinini qəbul etdilər.

Beləcə hakkaniyeti sabit edən dəlilləri Şiə məzhəbində yəni Hz. Əli (a.s)ı izləməkdə görüncə ağıl və məlumat üzrə ona peyklər.

Buyruğunuzun və dar düşüncəli yazıçılardan çoxunun iddialarının əleyhinə, İranlıların vəlayət mövqesinə olan bağlılıqları və onların Əməril- Möminin Hz. Əli (a.s)a olan sevgiləri Harun və Memunun xilafəti dövründə olmamışdır; bu sevgi Rəsulullah (s.a.a)ın şəxsən öz zamanında insanların ürəyinə yerləşmişdir. Çünki hər İranlı Mədinəyə gəlib Müsəlman olduğunda sahib olduqları xüsusi şüur və ağıllılıqlarından ötəri haqq və həqiqəti Hz. Əli (a.s)da görürdülər. İşdə bunun üçün Rəsulullahın əmr və bələdçiliyiylə O Həzrətin vəlayətinin möhkəm ipinə sarılırdılar.

İmanın bütün dərəcələrinə sahib olan Selman onların başında iştirak etmişdi; hər iki təriqətin nəql etdiyinə görə Rəsulullah (s. a. a) onun haqqında belə buyurmuşdur: "Selman biz Əhli Beyt'tendir."‌

İlk əvvəldən "Selmanı Muhammedi"‌ ləqəbiylə məşhur oldu. İşdə bu Selman xalis şiələrdən, O Həzrətin vəlayətinə maraq  göstərənlərdən və Sakife hadisəsinə qarşı ciddi bir şəkildə müxalif olanlardan idi; öz kitablarınızda nəql olan hədisin hökmü lazımınca ona uyğun gəlmək hidayət yoluna  tabe olmaqdır.

Selmanı Farasısının elə xalis Şiə olmasının səbəbi, Hz. Əlinin haqqındakı  eşitdiyi ayə və Rəsulullahın sözlərindən ötəri idi. Çünki dəfələrlə Rəsulullah (s.a.a)dan belə buyurduğunu  eşidirdi:

"Əliyə itaət edən mənə itaət etmişdir; mənə itaət edən Allaha itaət etmişdir; Əliyə müxalif çıxan mənə müxalif çıxmışdır; mənə müxalif çıxan Allaha müxalifət etmiştir."‌

Rəsulullah (s.a.a)ın zamanında və ONdan sonrakı zamanlarda Mədinəyə gedib Müsəlman olan hər İranlı O Həzrətin itaət və safında iştirak edirdi.

Bundan ötəri ikinci xəlifə çox əsəbiləşib onlar üçün bəzi sərhədlər  qoydu. İşdə bu sərhəd və  təzyiqlər, onların ürəyində bəzi adavet və kinlər doğurdu və xəlifənin Rəsulullahın düstur və davranışına zidd olaraq onları qovmasından və İslami haqqlardan məhrum etməsindən ötəri çox kədərləndilər.

Bunlara əlavə olaraq, hər şeydən daha çox İranlıları, Hz. Əli (ə.s) və Əhli Beytinin müqəddəs mövqesinə istiqamətləndirən, O Həzrətin haqqında genişcə təhqiq etmələrinə və könüllərində ona qarşı söhbət bəsləmələrinə səbəb olan şey, Əməril- Möminin Hz. Əli ((a.s)ın İranlı əsir şahzadələri müdafiə edib qoruması olmuşdur.

Medain (Tisfun) əsirlərini Mədinəyə gətirdiklərində ikinci xəlifə, əsir olan bütün qadınları Müsəlmanlara nökər olaraq verilməsini əmr etdi, Əməril- Möminin Əli (ə.s) bu işə mane olub belə buyurdu:

"Şahzadələr müstəsna (imtiyazlı) və möhtərəmdirlər, İran şahı Yezdgerdin iki qızı əsirlər arasındadır, onlar nökər verilmez."‌

İkinci xəlifə; "Elə isə nə edilməsi lazımdır? dediyində Hz. Əli buyurdular ki:

"Əmr et ayağa qalxsınlar və Müsəlmanlardan istədikləri şəxsi, azad olaraq özlərinə yoldaş qəbul etsinler."‌

İşdə Hz. Əlinin tövsiyəsi üzərinə qalxıb səhabələri nəzərdən keçirdilər, "Şahı Zenan"‌ Həzrətin əlinin altında tərbiyə görən və öyrədilən Məhəmməd min Əbu Bəkiri seçdi; "Şehribanu"‌ də Rəsulullahın nəvəsi İmam Hüseyn (a.s)ı seçdi; bunlar şəri bir evləndir onların evinə getdilər.

Allahı Təala, Şahı Zenandan Məhəmmədə bir övlad verdi (İmam Cəfər Sadiğin anası olan Ümmü Fervenin atası Noyabrı Fakihi); Şehribanudan da İmam Zeyn'ül- Abidini İmam Hüseynə bağışladı.

Bu xəbər və Hz. Əli (a.s)ın şahzadələri qoruması məsələsi İranlılara çatdığında, O Həzrətə xüsusi bir maraq duydular;  eşitdikləri bu maraq ONun haqqında dərin bir şəkildə təhqiq etmələrinə səbəb oldu.

Xüsusilə İran Müsəlmanların əliylə fəth edildikdən sonra Müsəlmanlarla yaxından təmasda ol/tapılmaları nəticəsi O Həzrətin vəlayət, imamet və xilafət mövqesini, isbat edici dəlillərlə öyrənmiş oldular və ürəkdən ONA bağlandılar. Mane və maneələr  olar ortadan qalxdığında, vəziyyətlər uyğun olduğunda, öz inanc və əqidələrini açıqca söyləyib məzhəblərini aşkar etdilər.

Buna görə də əqidənin ortaya çıxışı və məzhəb azadlığı, Harun və Memunun zamanı və Safevilerin səltənət dövrüylə heç bir əlaqəsi yoxdur. Safevilerin səltənət dövründən yeddi yüz/üz il əvvəl, haqq olan Şiə məzhəbi İranda zühur etmişdir; yəni hicri dördüncü əsrdə, İranda rəhbərlik Diyalemesi Al/götürü Buyaya təhvil verildiyində, o bu həqiqətin üzərindən pərdəni qaldırdı, beləcə İranlılar tam bir azadlığa qovuşdu və ürəklərində gizli olan məzhəbi aşkar etdilər.

Moğolların Dövründə Şiənin Zühuru

Hicri 694də İranın səltənəti (islami adı Mahmud olan) Ğazanhan Moğola çatdı. Əhli Beytə xüsusi bir maraq duyduğundan ötəri Şiə məzhəbi onun zamanında daha da yayıldı. Onun vəfatından sonra da H. 707də səltənət Ğazanhanın qardaşı Ciyatuya (yəni Məhəmməd şah Hudabendeyə) keçdi.

tebyan

Category: Cəfəri məktəbinin əsasları | Added by: Ənfal
Views: 710 | Downloads: 0 | Rating: 0.0/0
Total comments: 0
Yalnız qeydiyyatdan keçmiş istifadəçilər şərhləri əlavə edə bilər.
[ Registration | Login ]